آزادافزار



    هوش مصنوعی را می‌توان به عنوان نرم‌افزاری فرض کرد که با تمرین و تکرار روشی (الگوریتمی) ایجاد کرده‌است که می‌تواند مسائل جدیدی را حل کند. برای اینکار نیاز به حل مسئله‌های فراوانی است که حل شده‌ و بر چسب گذاری شده‌اند.
    شرکتی که قصد توسعه یک هوش مصنوعی را دارد باید از افراد زیادی کمک بگیرد تا بتواند داده‌های مورد نیاز را به دست آورد. شرکت می‌تواند افرادی را استخدام کند و و آن‌ها در قبال دریافت پول مسائلی را حل و برچسب‌گذاری کنند یا افرادی را بدون اینکه حتی خودشان بدانند چه کاری انجام می‌دهند به این کار وادار کند و حتی ذره‌ای هزینه اضافی را متقبل نشود. در دنیایی که اخلاقیات دیگر در تصمیم گیری‌ها جایی ندارند همه چیز در سود بیش‌تر خلاصه می‌شود قطعا روش دوم انتخاب خواهد شد.
اما چطور؟
    به احتمال بسیار زیاد در طول گشت و گذار در اینترنت با مسائلی مواجه شده‌اید که می‌خواهند مطمئن شوند یک روبات نیستید و بدون تایید هویت شما به شما اجازه عبور نمی‌دهند این مسائل که به کپچا یا ریکپچا معروف‌اند در کنار جنبه مثبتی که می‌توانند داشته‌باشند می‌توانند برای جمع آوری داده‌های برچسب گذاری‌شده برای تمرین هوش مصنوعی استفاده شوند. اگر دقت کرده باشید با بالا گرفتن تب ماشین‌های خودران در سال‌های اخیر در ریکپچا ها از مسائلی استفاده می‌شود که از شما درخواست می‌کند تصاویری را برگزینید که در آنها وجود ماشینی را تشخیص می‌دهید و این بسیار شک برانگیز است.
    در اینستاگرام و فیسبوک افراد می‌توانند دوستان خود را بر روی تصاویری که به اشتراک می‌گذارند نشان کنند و پس از مدتی خود سیستم آنها را برای کاربران نشان گذاری می‌کند. تصور کنید اکنون فیسبوک چه فناوری تشخیص چهره دقیقی می‌تواند در اختیار داشته باشد! اگر این فناوری به دست افراد نادرستی بیافتد چه خطراتی می‌تواند داشته باشد؟ ترسناک است، نه؟
    در این زمانه خطرناک باید بسیار بیش‌تر احتیاط کنیم تا بتوانیم خطرات را تشخیص بدهیم.
    اما راه‌حل چیست؟ هنوز نمی‌دانیم اما شاید بازگشت به اخلاقیات بهترین گزینه باشد.
    شاید اینطور به نظر برسد که من مخالف توسعه هوش‌مصنوعی هستم اما این درست نیست. هوش‌مصنوعی همانند شمشیری دولبه است و ما باید برای حفظ و تقویت جنبه‌های مثبت آن و کاهش مضرات آن تمام توان خود را به کار بندیم. توسعه هوش مصنوعی بهتر نمی‌تواند دلیلی بر سوء‌استفاده از کاربران شود و باید جلوی اینکار گرفته‌شود.البته نمی‌توان منکر این قضیه نیز شد که سیستم‌های هوش مصنوعی هر چه بیش‌تر کار کنند بهتر می‌توانند به حل مسئله بپردازند. شاید شرکت‌ها بتوانند سامانه‌ای ایجاد کنند که افراد بتوانند درون آن به حل مسائل بپردازند و از این طریق به شرکت مورد علاقه‌شان کمک برسانند (همانند کاری که شرکت موزیلا کرده است برای تشخیص دست‌خط) و از این طریق با دزریافت مقدار اندکی پول یا حتی به رایگان به توسعه هوش مصنوعی کمک کنند.

 

الهام گرفته شده از ویدئویی از سایت The Verge

با‌تشکر


نرم‌افزار های آزاد مزایای زیادی هم برای عموم مردم و هم برای دوستداران دنیای کامپیوتر دارند. در این مطلب سعی خواهیم کرد به تعدادی از این موارد بپردازیم.
اولین مزیتی که به نظر می‌آید کمک به افرادی است که قصد یادگیری برنامه نویسی دارند. برای یادگیری و تسلط روی یک زبان فرد باید برنامه های زیادی را مطالعه کند تا بتواند برنامه خوبی بنویسد و با وجود دسترسی به منبع نرم‌افزار های آزاد این مسئله بسیار آسان‌تر می‌شود.
دسترسی به منبع نرم‌افزار همچنین به افراد این امکان را می‌دهد تا نرم‌افزار موردنیازشان را با توجه به نیاز خود تغییر دهند یا از تغییراتی که دیگران ایجاد کرده‌اند به اسودگی استفاده کنند.
آزادی برای کپی نرم‌افزار به تعداد موردنیاز به افراد کمک می‌کند که به همسایگان خود بدون هیچ دغدغه‌ای کمک کنند.
استفاده از نرم‌افزار های آزاد امکان محافظت از اطلاعاتمان را که در این زمانه بسیار با ارزش است را فراهم می‌کند چون نرم‌افزار های آزاد به دقت توسط برنامه‌نویسان بررسی می‌شوند و کاربران می‌دانند دقیقا نرم‌افزار چه اطلاعاتی جمع‌آوری می‌کند از اطلاعاتشان چه استفاده هایی می‌کند و آن ها را به چه جاهایی می‌فرستد.
صرفه‌جویی در هزینه ها(البته اامی برای رایگان بودن نرم‌افزار های آزاد وجود ندارد) و وابسته نشدن کاربران به شرکت های بزرگ نرم‌افزاری از مزایای دیگر نرم‌افزار های آزاد است.

با تشکر از صبر و حوصله شما


بسم رب الشهدا

جنبش آزادی نرم‌افزار(FOSSM) برای اولین بار توسط آقای ریچارد استالمن(Richard Stallman) در سال ۱۹۸۳ با راه اندازی پروژه گنو اغاز شد.
فلسفه اصلی این جنبش این است که استفاده از رایانه‌ها نباید مانع از همکاری مردم با یکدیگر شود.
ما بر این باوریم که نرم‌افزار های غیر‌آزاد (proprietary یا nonfree) کاربران را از یکدیگر جدا می‌کنند و آن هارا بدون کمک رها می‌کنند.
جدا کردن به این طریق اتفاق می‌افتد که کاربران نمی‌توانند نرم‌افزاری را که استفاده می‌کنند با دیگران به اشتراک بگذارند و هر کاربر مجبور است نرم‌افزار دلخواه خود را مستقیما از تولید کننده آن دریافت کند.
و بدون کمک رها کردن به این طریق که کاربر نمی‌تواند طرز کار نرم افزار را بفهمد و یا آن را با توجه به نیاز خود تغییر دهد و یا حتی از تغییرات مفیدی که دیگران (برنامه نویسان دیگر) می توانند اعمال کنند استفاده کند.
برای این که نرم‌افزاری یک نرم‌افزار آزاد حساب شود باید چهار آزادی را برای کاربر تضمین کند:
  • آزادی برای اجرای برنامه برای هر منظوری (آزادی ۰)
  • آزادی برای مطالعه و بررسی چگونگی عملکرد برنامه و تغییر آن برای نیاز خود (آزادی ۱)
  • آزادی برای توزیع مجدد کپی‌هایی از آن، بنابراین شما می‌توانید به همسایگان خود کمک کنید (آزادی ۲)
  • آزادی برای بهبود برنامه و انتشار این تغییرات برای عموم، بنابراین تمام جامعه از آن بهره می‌برند (آزادی ۳)
در ایران متاسفانه(!) آزادی ۲ که همان اجازه داشتن کاربر برای کپی کردن هر برنامه‌ای برای همه وجود دارد و این مردم را بیش‌تر به سمت استفاده از نرم‌افزار های غیر آزاد سوق می‌دهد.

یکی دیگر از مزایای نرم‌افزار های آزاد محافظت از اطلاعات هر کاربر است که ارزش بسیاری در این دنیای وابسته به اطلاعات دارد. نرم‌افزار های ازاد نمی‌توانند اطلاعاتی را که از کاربر دارند را بدون اطلاع افراد به جای دیگری بفرستند چون نحوه کار این نرم افزار ها دقیقا توسط عده زیادی از برنامه نویسان غیر وابسته کنترل می‌شود ولی در نرم‌افزار های غیر آزاد این امکان وجود ندارد.
در پایان اگر علاقه‌مند هستید می‌توانید به سایت پروژه گنو مراجعه کنید: gnu.org

تصویری از جناب استالمن


و لوگوی پروژه گنو

https://www.gnu.org/graphics/heckert_gnu.transp.small.png

در پایان هم از اینکه صبر و حوصله به خرج دادید و متن بنده رو خوندید ازتون تشکر می‌کنم.
منتظر نظراتتون هستم.

تبلیغات

آخرین ارسال ها

آخرین جستجو ها

بهترین وبلاگ معرفی خودرو و اخبار دنیای اتومبیل blogger_bot تلاجن نکته‌های ناب خیال باف استودیو گردو slider دانلود خلاصه درس و جزوه سلامت قیمت خرید فروش خدمات تعمیر نمایندگی کولرگازی اسپلیت در شیراز-عظیمی